مهمترین عیبی که معمولاً در هر نوع حرکتی، متوجه آدمی می‌شود، این است که از یک سو، اهداف را گم می‌کنیم؛ از سوی دیگر، مراحل را؛ مهمتر از آن، منابع را نمی‌شناسیم. انسانی که مراحل را نداند، وقتی از شهری به شهر دیگر می‌رود، پس از چند کیلومتر حرکت، از دور که درختانی را می‌بیند، می‌ایستد و با خود می‌گوید: رسیدیم. اینجا همان مقصد است؛ بعد متوجه می‌شود که هنوز، تا مقصد، راه طولانی در پیش دارد؛ دیگر توان حرکت دوباره هم ندارد؛ تا بخواهد خودش را جمع و جور کند و راه بیفتد و در واقع، خودش را به راه بیندازد، این حرکت مجدد، انرژی می‌خواهد.